در سال 1261 قسطنطنیه توسط میکائیل هشتم (پالئولوگوس) ، امپراتور یونان نیکیه دوباره تصرف شد. برای دو قرن بعدی ، امپراتوری بیزانس منقبض ، که هم از طرف غرب تهدید شده بود و هم از طریق افزایش قدرت ترکان عثمانی در آسیای صغیر ، وجودی نامطمئن را به دنبال داشت. برخی از کارهای ساختمانی در اواخر قرن سیزدهم و اوایل قرن 14 انجام شد ، اما پس از آن شهر رو به زوال بود ، پر از ویرانه ها و قسمت هایی از زمین خالی از سکنه ، در تضاد با وضعیت مرفه گالاتا در آن سوی شاخ طلایی ، که به ژنوها اعطا شده بود توسط حاکم بیزانس مایکل هشتم. هنگامی که ترکها در اواسط قرن 14 به اروپا رفتند ، سرنوشت قسطنطنیه مهر و موم شد. پایان ناگزیر با شکست ترکان از تیمور (تامرلین) در 1402 عقب ماند. اما در سال 1422 سلطان عثمانی ترکیه ، مراد دوم ، قسطنطنیه را محاصره کرد. این تلاش ناکام ماند ، فقط 30 سال بعد تکرار شد. در سال 1452 یک سلطان عثمانی دیگر ، به نام محمد دوم ، با برپایی قلعه ای محکم در باریک ترین نقطه خود ، اقدام به محاصره بسفر کرد. این قلعه که Rumelihisarı نامیده می شود ، هنوز هم یکی از بناهای اصلی تنگه ها را تشکیل می دهد. محاصره این شهر در آوریل 1453 آغاز شد. ترکها نه تنها برتری عددی قریب به اتفاق داشتند بلکه توپهایی را نیز شکستند که دیوارهای باستانی را شکسته بودند. شاخ طلایی توسط یک زنجیره محافظت می شد ، اما سلطان موفق شد ناوگان خود را از طریق زمین از بسفر به شاخ طلای منتقل کند. حمله نهایی در تاریخ 29 مه انجام شد ، و علی رغم مقاومت ناامیدانه ساکنان به کمک ژنوها ، شهر سقوط کرد. آخرین امپراتور بیزانس ، کنستانتین یازدهم (پالئولوگوس) ، در جنگ کشته شد. به مدت سه روز شهر به ویرانگری و قتل عام رها شد و پس از آن سلطان نظم برقرار کرد.
در سال 1261 قسطنطنیه توسط میکائیل هشتم (پالئولوگوس) ، امپراتور یونان نیکیه دوباره تصرف شد. برای دو قرن بعدی ، امپراتوری بیزانس منقبض ، که هم از طرف غرب تهدید شده بود و هم از طریق افزایش قدرت ترکان عثمانی در آسیای صغیر ، وجودی نامطمئن را به دنبال داشت. برخی از کارهای ساختمانی در اواخر قرن سیزدهم و اوایل قرن 14 انجام شد ، اما پس از آن شهر رو به زوال بود ، پر از ویرانه ها و قسمت هایی از زمین خالی از سکنه ، در تضاد با وضعیت مرفه گالاتا در آن سوی شاخ طلایی ، که به ژنوها اعطا شده بود توسط حاکم بیزانس مایکل هشتم. هنگامی که ترکها در اواسط قرن 14 به اروپا رفتند ، سرنوشت قسطنطنیه مهر و موم شد. پایان ناگزیر با شکست ترکان از تیمور (تامرلین) در 1402 عقب ماند. اما در سال 1422 سلطان عثمانی ترکیه ، مراد دوم ، قسطنطنیه را محاصره کرد. این تلاش ناکام ماند ، فقط 30 سال بعد تکرار شد. در سال 1452 یک سلطان عثمانی دیگر ، به نام محمد دوم ، با برپایی قلعه ای محکم در باریک ترین نقطه خود ، اقدام به محاصره بسفر کرد. این قلعه که Rumelihisarı نامیده می شود ، هنوز هم یکی از بناهای اصلی تنگه ها را تشکیل می دهد. محاصره این شهر در آوریل 1453 آغاز شد. ترکها نه تنها برتری عددی قریب به اتفاق داشتند بلکه توپهایی را نیز شکستند که دیوارهای باستانی را شکسته بودند. شاخ طلایی توسط یک زنجیره محافظت می شد ، اما سلطان موفق شد ناوگان خود را از طریق زمین از بسفر به شاخ طلای منتقل کند. حمله نهایی در تاریخ 29 مه انجام شد ، و علی رغم مقاومت ناامیدانه ساکنان به کمک ژنوها ، شهر سقوط کرد. آخرین امپراتور بیزانس ، کنستانتین یازدهم (پالئولوگوس) ، در جنگ کشته شد. به مدت سه روز شهر به ویرانگری و قتل عام رها شد و پس از آن سلطان نظم برقرار کرد.